برگرفته از صفحه 105 کتاب والتر لیپمن در سال 1937 اغلب عمیقاً روشنگر (اما گاهی اوقات عمیقاً ناقص) است. جامعه خوب:
بنابراین، به طنز غم انگیز، جست و جوی امنیت و یک جامعه عقلانی، اگر به دنبال رستگاری از طریق قدرت سیاسی باشد، به غیرمنطقی ترین شکل حکومتی که قابل تصور است ختم می شود – دیکتاتوری الیگارشی های تصادفی که نه عنوان موروثی دارند و نه منشأ قانونی یا مسئولیت. جز با خشونت جایگزین نمی شود. اصلاح‌طلبانی که امید خود را به مستبدان خوب بسته‌اند، چون بسیار مشتاق برنامه‌ریزی برای آینده هستند، آنچه را که تمام امیدشان به آن وابسته است را بدون برنامه رها می‌کنند. از آنجایی که یک جامعه برنامه ریزی شده باید جامعه ای باشد که در آن مردم از حاکمان اطاعت کنند، نمی توان برنامه ای برای یافتن برنامه ریزان داشت: انتخاب مستبدان که قرار است جامعه را تا این حد منطقی و امن کنند باید به عدم اطمینان افراد غیرعقلانی واگذار شود. مورد.
DBx: تصویر در اینجا والتر لیپمن (1889-1974) است.
