درباره بندهای غیر رقابتی – کافه هایک

توییت

در اینجا نامه ای به کسی است که اکنون چندین بار برای من نوشته است – همانطور که در آخرین نامه خود گفته است – “چرا شما آزادیخواهان به کنترل قدرت اقتصادی خصوصی توسط دولت اعتراض دارید؟”

آقای S__:

از اینکه پشتیبانی 19 ژوئن خود را برای کریس گریسوولد ایمیل کردید متشکریم^هفتم بخش قدرت اقتصادی خصوصی (“رهایی از ترس اقتصادی”). ارزیابی من از کار او بسیار منفی تر از شما است.

ایرادات گریسوولد بسیار زیاد است، که مهم ترین آنها بحث متعصبانه او علیه بندهای غیر رقابتی است. بخش مهمی از پرونده او شامل استناد مثبت به روایت لینا خان از زنی است که ظاهراً چنین بند را “ناخواسته” امضا کرده و سپس در محل کار مورد آزار جنسی قرار گرفته است. برای دانستن این موضوع نیازی به مدرک حقوق از دانشگاه ییل نیست نه قراردادی که تحت شرایط مندرج در حساب خان – یعنی اجبار یا تقلب تقلبی – امضا شده است، قابل اجرا است. چنین «پیمان‌هایی» قبلاً غیرقانونی هستند و قرن‌هاست که وجود داشته‌اند. همچنین لازم نیست JD بداند که آزار جنسی غیرقانونی است و در غیر این صورت درک نمی شود، حتی اگر قربانی به طور قانونی شرط عدم رقابت را امضا کرده باشد.

ارائه این مثال نامربوط و بدتر از حکایت در پرونده او علیه بندهای غیر رقابتی، ضعف آن پرونده را نشان می‌دهد – موردی که قوی‌تر از ارجاعات مطلوب گریسوولد به اعتراضات مارکو روبیو به چنین بندهایی نیست.

روبیو، مانند هان، در میان اعتراضات خود به بندهای عدم رقابت، این ادعا را گنجانده است که کارگران (همانطور که گریسولد توصیف می کند) “اغلب تحت فشار قرار می گیرند، فریب داده می شوند یا به شکل دیگری گمراه می شوند تا امضا کنند.” باز هم، زیرا قانون قراردادهای انگلیسی-آمریکایی اعمال نمی شود هر نوعی قراردادهایی که تحت چنین شرایطی منعقد می شوند، نیازی به منع چنین قراردادهایی نیست. قبلا غیرقانونی هستند.

با توجه به اینکه از نظر قانونی وارد بندهای غیر رقابتی شده است، نمی توان شایستگی را در اعتراض روبیو و گریسوولد مشاهده کرد. روبیو و گریسولد من فکر می کنم آنها با موفقیت بندهای غیررقابتی را مقصر می‌دانند و این را القا می‌کنند که گزینه‌های باز برای کارگرانی که از امضای چنین بندهایی سر باز می‌زنند بسیار بدتر از گزینه‌هایی است که برای کارگرانی که آنها را امضا می‌کنند. اما فقط یک نانوثانیه فکر جدی نشان می‌دهد که اگر روبیو و گریسوولد در مورد این گزینه‌ها درست می‌گویند، پس توانایی وارد شدن به بندهای غیر رقابتی یک موهبت بزرگ برای کارگرانی است که آنها را امضا می‌کنند، نه یک نفرین. این کارگران با امضای چنین بندهایی به شرط فرصت های بهتر، بلیط های خود را مشت می کنند. اینکه روبیو و گریسوولد (و لینا هان) فکر می‌کنند که اگر کارگران از دسترسی به چنین بلیط‌هایی محروم شوند، پیشرفت خواهند کرد.

در دسترس شما،
دونالد جی. بودرو
استاد اقتصاد
و
کرسی مارتا و نلسون گچل برای مطالعه سرمایه داری بازار آزاد در مرکز مرکاتوس
دانشگاه جورج میسون
Fairfax, VA 22030